Zbliża się Wielkanoc – czas radości i nadziei, ale też tradycji. W centrum świątecznych zwyczajów znajduje się ceremonialne błogosławienie pokarmów. Chodzenie ze święconką to jedna z najbardziej rozpowszechnionych praktyk religijnych w Polsce – celebrowana nie tylko przez katolików, ale też przez tych, którzy z Kościołem nie mają nic wspólnego.

To dobra okazja, by zadać sobie pytanie: czym właściwie jest błogosławienie? I czy rzeczywiście ma coś wspólnego z Biblią, na której – przynajmniej z założenia – ta tradycja się opiera?

Błogosławienie w Biblii

W Nowym Testamencie znajdujemy wiele scen, w których Jezus błogosławi pokarm. Na przykład:

„Wziął pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, pobłogosławił, łamał chleby i dawał uczniom.”

Ewangelia wg Mateusza 14:19
Podobnie: Marka 6:41, Łukasza 9:16

W oryginale greckim użyto tu słowa eulogeō, które składa się z dwóch członów:

• eu – dobrze, pozytywnie
• logos – wypowiedź, rozum

Czyli: „dobrze mówić”, wyrażać dobro przez słowo. To właśnie znaczy błogosławić – wypowiadać dobro, dziękować, chwalić Boga.

Czasem pojawia się też inne słowo: eucharisteō – czyli „dobrze dziękować”. Niezależnie od użytego terminu, chodzi o to samo: postawę wdzięczności i uznania dobra, jakie nas spotyka.

Błogosławienie to nie rytuał, to postawa serca

Nie chodzi o gesty, formuły, święconki i kropidła. To wszystko może być miłe, może służyć wspólnocie, ale nie jest istotą błogosławieństwa. Ono zaczyna się w sercu i wychodzi przez usta.

Może mieć formę prostej, szczerej wypowiedzi:

• Jaki cudowny posiłek!
• Dziękuję za ten moment!
• Cieszę się, że mogę to zjeść i być tu z Wami.

To jest właśnie eu-logos – dobre słowo. To jest eucharystia codzienności, która nie potrzebuje ołtarza – tylko wdzięcznego serca.

Przykład z życia: hot-dog na stacji

Nie zawsze mamy warunki do modlitwy. Nie będziemy wszędzie wznosić rąk i recytować formułek. Ale nawet kupując hot-doga na stacji, możemy błogosławić, jeśli potrafimy dostrzec dobro i wyrazić wdzięczność – choćby tak:

• Ale pachnie! Cieszę się, że mogę się u Pana najeść. Dziękuję i miłego dnia!

To naprawdę wystarczy. Bo błogosławieństwo nie potrzebuje religijnej oprawy – potrzebuje świadomości daru i słowa, które ten dar uznaje i cieszy się nim.

A czym błogosławienie nie jest?

Błogosławieństwo nie może iść w parze z narzekaniem, pogardą czy pretensją – nawet jeśli zakrywamy to religijnym gestem. Wyobraźmy sobie taką scenę:

• Pewnie w tej parówce nie ma ani grama mięsa… Ale co zrobić, trzeba coś zjeść. 10 zł? Znowu podrożało? A idź Pan… Jeszcze kawę!

A potem: szybkie „Pobłogosław, Boże, te dary” – i do konsumpcji.

Czy to naprawdę jest błogosławieństwo? Raczej nie. To słowne przekleństwo – nie w sensie wulgarności, ale braku wdzięczności i mocy narzekania, która zjada radość.

Przekleństwo narzekania i mit dawnych czasów

Często przeklinamy teraźniejszość, idealizując przeszłość:

• Kiedyś to było jedzenie! Teraz to tylko chemia i plastik.

Pozornie chwalimy to, co było. W rzeczywistości – odrzucamy to, co jest. I nieświadomie uczymy siebie i innych patrzeć na świat przez filtr braku, niepełności i żalu.

To nie jest błogosławienie. To zagłuszona wdzięczność, która mogłaby zmienić codzienność w święto.

Czym jest błogosławienie?

Błogosławienie nie jest rytuałem. Jest sposobem patrzenia i mówienia.
To wybór, by dostrzegać dobro, nawet jeśli jest ukryte w prostych rzeczach.
To decyzja, by nazwać je na głos i dzielić się nim z innymi.

Nie musisz mieć święconki, ornatu ani formułki.
Wystarczy, że masz serce pełne wdzięczności i język gotowy, by wypowiedzieć dobro.

To jest prawdziwe eu-logos.
To jest codzienna eucharystia życia.

Święconka

Nie chcę nikomu odbierać radości z tradycji. Dla wielu to piękny zwyczaj, ale błogosławienie na pewno nie ma nic wspólnego z inkantacjami i rytualnymi gestami odprawianymi w kościołach. Nie powiedziałbym, że są to jakieś szkodliwe, demoniczne praktyki, bałwochwalstwo, które zatruwa duszę – nic z tych rzeczy. Jest to raczej zbędne marnowanie czasu, ale dla kogoś może być to okazja, by pójść z bliskimi na spacer. Jest to też doskonały czas, by poruszyć temat istoty błogosławienia. A od czego można taką rozmowę zacząć? Od takiego stwierdzenia:

• Błogosławienie to dzielenie się dobrem, które widzimy – przez słowo.

Błogosławieństwo na koniec

Dziękuję Ci, Drogi Czytelniku, za uwagę. Z okazji świąt, życzę Ci, by dobre słowo wychodziło z naszych serc codziennie. Jeśli spodobał Ci się ten artykuł, pobłogosław, czyli zauważ dobro i wypowiedz je np. klikając reakcję pod wpisem lub pozostawiając komentarz.